Η Mercedes βιώνει το 2003 της Ferrari μέχρι τώρα: δεν είναι κακή, αλλά δεν είναι πια μόνη της, αφού δίπλα της -αν όχι μπροστά της- βρίσκονται δύο ομάδες που κατάφεραν να λύσουν τα προβλήματά τους και να την φτάσουν. Κι αυτό είναι η επιτομή της Formula 1.
Το 2018 ξεκινά με τη Mercedes νικήτρια μόλις σε έναν αγώνα, αυτόν του Μπακού, αφού η Ferrari έχει κάνει το βήμα παραπάνω και έχει πάρει δύο νίκες με τον Sebastian Vettel, την ώρα που τα αντανακλαστικά του pitwall της Red Bull χάρισαν στον Daniel Ricciardo την πρωτιά στην Κίνα.
Από τη μεριά της, η πρωταθλήτρια των τελευταίων τεσσάρων ετών θα μπορούσε να έχει κερδίσει ακόμα και στην Αυστραλία, ή και την Κίνα, όμως δεν τα κατάφερε.
Είτε από ατυχία, είτε από δική της αστοχία, το ζητούμενο είναι πως η παντοδυναμία της δεν ισχύει πια – εκτός κι αν κάτι αλλάξει δραματικά μερικές μέρες μετά τη γραφή αυτού του κειμένου, δηλαδή στο Ισπανικό GP. Επειδή όμως η απόδοση των Ferrari και Red Bull είναι πραγματική, και η δική τους βελτίωση πρέπει να θεωρείται δεδομένη, ανεξαρτήτως των κινήσεων της Mercedes, η κατάσταση ως τώρα δύναται να ισχύει και μετά το προσεχές τριήμερο.
Και δεδομένο είναι πως η Mercedes έμεινε στάσιμη. Αυτό δε σημαίνει πως ολιγόρησε, αλλά πως έδωσε έμφαση στο να λύσει τα πολλά προβλήματα της W08 (βάρος, διαχείριση ελαστικών, έλλειψη ισορροπίας), κάνοντας έτσι την W09 κάτι σαν εξέλιξη αυτής.
Αυτό θυμίζει επικίνδυνα την περίπτωση τη Ferrari το 2003, όταν για τους πρώτους αγώνες επέλεξε να αγωνιστεί με την F2002 μέχρι και το Βραζιλιάνικο GP (τον τρίτο αγώνα της σεζόν), εισάγοντας την F2003-GA στο Σαν Μαρίνο. Τότε ξεκίνησε την αντεπίθεσή της, αν και πάλι δυσκολεύτηκε, αφού το μονοθέσιο αποδείχθηκε ιδιαίτερα απαιτητικό στον τομέα των ελαστικών. Παράλληλα, McLaren και Williams είχαν κάνει μία φοβερή προσπάθεια να φτάσουν τη Scuderia, ενώ σε προσωπικό επίπεδο οι Kimi Raikkonen και Juan Pablo Montoya ανέβασαν το επίπεδο της απόδοσής τους, σε τέτοιο βαθμό που απείλησαν τον παντοδύναμο τότε Michael Schumacher. Κάπως έτσι, η μάχη του τίτλου έφτασε να κριθεί στο φινάλε της χρονιάς, στη Suzuka, για μόλις δύο βαθμούς.
Και όσο κι αν το τελικό αποτέλεσμα λέει «Παγκόσμιος Πρωταθλητής: Michael Schumacher», εκείνη η σεζόν ήταν μία ένδειξη του τι μπορεί να κάνει ο ανταγωνισμός μέσα σε μερικούς μήνες, πώς μπορεί να ασκήσει πίεση.
Αυτό κάνουν φέτος και οι δύο ομάδες που, μέχρι πέρυσι, μπορούσαν μόνο πρόσκαιρα να απειλήσουν τους Γερμανούς. Και ίσως σε μεγαλύτερο βαθμό η Ferrari.
Η ομάδα του Maranello έχει πετύχει κάτι πολύ σπουδαίο για να αυξήσει τις ελπίδες της για τίτλο: έχει βελτιωθεί σημαντικά στον τομέα της μονάδας ισχύος. Όταν μπορείς και εξαλείφεις το πλεονέκτημα του μεγάλου αντιπάλου σου, τότε έχεις καταφέρει να κερδίσεις μία μάχη, ακόμα και αν η νίκη στον πόλεμο απέχει. Η SF71H παρουσιάζει αρετές μονοθέσιου-νικητή: προσαρμόζεται σε κάθε συνθήκη, μπορεί να διαχειριστεί τα ελαστικά σε αρκετά ικανοποιητικό βαθμό, ενώ και ο σκόπελος των κατατακτήριων μοιάζει να έχει ξεπεραστεί μετά από τρεις συνεχόμενες pole position. Επιπλέον, το οδηγικό της δίδυμο έχει βρει τα πατήματά του, με τον Vettel να κυνηγά τίτλο και τον Raikkonen να είναι εκεί, έτοιμος να εκμεταλλευτεί κάθε ευκαιρία.
Από τη μεριά της, η Red Bull, όσο κι αν δεν υστερεί σε απόδοση, υστερεί σε σταθερότητα. Είναι σημείο αμφιλεγόμενο ο Max Verstappen με τις εμφανίσεις του και τις παράτολμες κινήσεις του, αλλά είναι και η σιγουριά που αποπνέει ο Daniel Ricciardo και που εξισορροπεί κάπως τα πράγματα.
Το ζητούμενο είναι πως η φετινή σεζόν έρχεται να ταράξει τα λιμνάζοντα νερά ενός σπορ που χρειαζόταν το… 2003 του.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
