Ο μεγαλύτερος και βαθύτερος πόθος για έναν οδηγό της F1 είναι μια μέρα να κατακτήσει τον τίτλο του πρωταθλητή οδηγών. Πολλοί ήταν εκείνοι προσπάθησαν και ρίχτηκαν στη μάχη για έναν παγκόσμιο τίτλο. Ωστόσο, στο πάνθεον της ιστορίας υπάρχουν μόλις 33 ονόματα. Η συντριπτική πλειοψηφία αυτών μετά την κατάκτηση ενός παγκόσμιου τίτλου ένιωσαν μέσα τους τη φλόγα για περισσότερα πρωταθλήματα να θεριεύει και συνέχισαν να αγωνίζονται άλλοτε με φανταστικά αποτελέσματα κι άλλοτε απλώς προσπαθώντας.
Υπάρχουν, ωστόσο, μόλις τέσσερις άνθρωποι στην πολύχρονη ιστορία της F1, που αποφάσισαν πως η καλύτερη στιγμή για να εγκαταλείψουν τον κόσμο της F1 είναι ταυτισμένη με τη στιγμή της κορύφωσής της καριέρας τους. Είναι εκείνοι που, όντας πρωταθλητές, αποφάσισαν πως θα αποσυρθούν από την ενεργό δράση, δίχως να υπερασπιστούν τον τίτλο τους την επόμενη σεζόν. Ας δούμε μαζί τις τέσσερις ιστορίες των πρωταθλητών που αποχώρισαν από την F1 μετά την ανάδειξή τους σε παγκόσμιους πρωταθλητές.
John Michael Hawthorn
Έγινε ο πρώτος παγκόσμιος πρωταθλητής για λογαριασμό του Ηνωμένου Βασιλείου, οδηγώντας για την ομάδα της Ferrari. Έμεινε γνωστός με το γαλλικό προσωνύμιο “Le Papillon”, καθώς αγωνιζόταν φορώντας ένα παπιγιόν. Μεγάλος του αντίπαλος στη μάχη του τίτλου ήταν ο Sir Stirling Moss, από τον οποίο έκλεψε το πρωτάθλημα για μόλις έναν βαθμό, με τον Moss να έχει μάλιστα τρεις νίκες, έναντι μιας του Hawthorn. Με την κατάκτηση του παγκόσμιου τίτλου στον τελευταίο αγώνα της σεζόν του 1958, ο Βρετανός ανακοίνωσε την απόσυρσή του από την F1, έχοντας καταφανώς επηρεαστεί από τον θάνατο του φίλου και teammate του Peter Collins, δυο μήνες πριν σε ατύχημα στο Grand prix της Γερμανίας.
Sir John Young “Jackie” Stewart
Ο “Ιπτάμενος Σκοτσέζος” αγωνίστηκε για εννέα σεζόν στην F1, από το 1965 ως το 1973. Στη διάρκεια αυτών των ετών κατάφερε να κερδίσει τρεις παγκόσμιους τίτλους, ενώ βρέθηκε στη δεύτερη θέση της κατάταξης δυο φορές. Το 1973, από την αρχή κιόλας της σεζόν, ο Sir Stewart είχε αποφασίσει πως στο τέλος της χρονιάς θα αποχωρίσει. Στη διάρκεια του πρωταθλήματος, κέρδισε τους αγώνες σε Νότια Αφρική, Βέλγιο, Μονακό, Ολλανδία, Αυστρία και Γερμανία, αφήνοντας δεύτερο τον Emerson Fittipaldi και φτάνοντας τον τότε αριθμό ρεκόρ των 27 νικών. Αναφερόμενος στην τελευταία του νίκη, στην πράσινη κόλαση του Nürburgring, ο Sir Stewart δήλωνε: “ Τίποτα δεν μου έδωσε μεγαλύτερη ικανοποίηση από τη νίκη στο Nürburgring και πάλι, ήμουν πάντα φοβισμένος”, προσθέτοντας αργότερα πως όταν έφυγε από το σπίτι του για να αγωνιστεί στο Γερμανικό GP φοβόταν πως δεν θα γύριζε ποτέ. Ο Σκοτσέζος είχε εμφανώς επηρεαστεί πολύ από τον θάνατο του Roger Williamson, που είχε χάσει τη ζωή του, στον προηγούμενο αγώνα, το Ολλανδικό GP στο Zandvoort. Όμως ο δεύτερος θάνατος της σεζόν, του teammate του François Cevert στις ελεύθερες δοκιμές του τελευταίου αγώνα της σεζόν, του GP των Η.Π.Α. ήταν ικανός για να ωθήσει τον Sir Stewart να βάλει τέλος στην καριέρα του, χωρίς καν να αγωνιστεί στον αγώνα του Watkins Glen. Παρά την απουσία του, ο “Ιπτάμενος Σκοτσέζος” στέφθηκε για τρίτη φορά πρωταθλητής.
Alain Marie Pascal Prost
Ο μοναδικός Γάλλος οδηγός που κατάφερε να κατακτήσει τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, την εποχή που αποφάσισε να αφήσει το τιμόνι των μονοθεσίων της F1 είχε στο όνομά του τέσσερα πρωταθλήματα και πενήντα μια νίκες. Έμεινε γνωστός ως “Ο καθηγητής”, για την ιδιαίτερα διανοητική προσέγγισή του απέναντι στον ανταγωνισμό. Αν και δεν τον ενδιέφερε ο συγκεκριμένος χαρακτηρισμός, αργότερα παραδέχθηκε πως ήταν ιδιαίτερα ακριβής για τον τρόπο με τον οποίο προσέγγιζε τους αγώνες. Το 1993 ήταν η χρονιά της επιστροφής του Prost, μετά τον διωγμό του από τη Ferrari το 1991, μεσούσης της σεζόν, έχοντας εκφραστεί άσχημα για την απόδοση της Scuderia και αφού παρέμεινε ανενεργός το 1992. Ο Γάλλος απέρριψε την πρόταση της Ligier για μια θέση στο roster της και υπέγραψε συμβόλαιο με την ομάδα της Williams, με όρο να μην έχει teammate τον μεγάλο εχθρό του, Ayrton Senna. Με την υπογραφή του ακόμη φρέσκια στο συμβόλαιο της ομάδας του Grove, ο έτερος οδηγός της, ο Nigel Mansel, αποφάσισε να αποχωρήσει κι έτσι ο Damon Hill βρέθηκε δίπλα στον Prost. Παρά τον σκληρό ανταγωνισμό από τους Hill και Senna, ο Prost, στέφθηκε για τέταρτη φορά πρωταθλητής στο GP της Πορτογαλίας, όπου και ανακοίνωσε πως δεν θα υπερασπιστεί τον τίτλο του. Εξάλλου, η ρήτρα στο συμβόλαιό του που κρατούσε τον Senna μακριά του δεν είχε ισχύ στην επόμενη σεζόν και αποχώρισε από τη σεζόν ως ο οδηγός με τις περισσότερες νίκες, ένα ρεκόρ που άντεξε σχεδόν μια δεκαετία. Στον τελευταίο αγώνα, το GP της Αυστραλίας, “Ο Καθηγητής” βρέθηκε δεύτερος, πίσω από τον Senna και μπροστά από τον Hill. Στο βάθρο, ο Senna αγκάλιασε τον Prost, μια κίνηση που σόκαρε τον Γάλλο, αφού στον προηγούμενο αγώνα ο Βραζιλιάνος του είχε αρνηθεί ακόμη και μια απλή χειραψία. Ήταν το σύμβολο της κατάρρευσης μιας κόντρας, τη στιγμή που ο Prost αποχωρούσε και ο Senna σταμάτησε να τον βλέπει σαν αντίπαλο.
Φέτος, ο Nico Rosberg μετά από έντεκα χρόνια παρουσίας στην F1, με εικοσιτρείς νίκες, πενήντα επτά βάθρα, 30 pole positions και ένα πρωτάθλημα που μόλις είχε κερδίσει, μετά από σκληρή μάχη καθ΄όλη τη σεζόν με τον teammate του Lewis Hamilton, μας ανακοίνωσε την απόφασή του να μην συνεχίσει να αγωνίζεται, αφήνοντάς μας με το στόμα ανοιχτό. Δίχως να μας δώσει κάποια εξήγηση, ο Γερμανός δήλωσε απλά ότι ανέβηκε το βουνό του και τώρα βρίσκεται στην κορυφή. Έτσι για εκείνον, η στιγμή μοιάζει σωστή. Ίσως να το είχε σχεδιάσει έτσι από μικρός, ίσως να θέλει να αφοσιωθεί στην οικογένειά του, ίσως να ήταν η αφόρητη πίεση των τριών τελευταίων σεζόν, ίσως η ακόμη μεγαλύτερη πίεση της επόμενης ή ίσως, ακόμη κι ο φόβος της πτώσης. Κανείς δεν μπορεί να μας πει με σιγουριά, εκτός από τον ίδιο, που αποφάσισε να ολοκληρώσει την καριέρα του όσο ήταν ακόμη ψηλά. Τόσο ψηλά όσο λίγοι κατάφεραν να φτάσουν.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
