Ο αγώνας του MotoGP στην Χερέθ για το GP Ισπανίας μπορεί να είχε έναν τελικό νικητή, όμως περιλάμβανε πολλούς κερδισμένους, μερικούς να προβληματίζονται κι έναν μεγάλο χαμένο.
Μετά από τρεις αγώνες σε πίστες που αποτελούσαν outliers, το MotoGP βρέθηκε στην Χερέθ για τον πρώτο, ας πούμε, παραδοσιακό αγώνα της χρονιάς, το GP Ισπανίας. Η υπεροχή της Yamaha, το πρόβλημα του Quartararo, η απάντηση της Ducati, τα παράπονα των αναβατών της Honda και της KTM, η προσπάθεια της Aprilia για να μπει στο πάνω επίπεδο του πρωταθλήματος είναι μερικά από τα σημεία που θα σταθούμε στη συνέχεια.
Το νέο διαμάντι
Πρώτα απ’όλα, αξίζει μία αναφορά στο επικό ξεκίνημα της καριέρας του Pedro Acosta στο παγκόσμιο πρωτάθλημα της Moto3. Γεννηθείς το κοντινό 2004, ο νεαρότατος Ισπανός που θα κλείσει τα 16 του χρόνια σε λίγες εβδομάδες, έχει προκαλέσει ήδη πάταγο και η αλήθεια είναι ότι στο τριήμερο της Χερέθ, κατάφερε να επεκτείνει ακόμη περισσότερο τον ντόρο που επικρατεί γύρω από το όνομά του. Αυτό έγινε ήδη από την συνέντευξη τύπου της Πέμπτης, όταν έδειξε ότι είναι έτοιμος να σταθεί σαν ξεχωριστός χαρακτήρας γύρω από τους τωρινούς σταρ του MotoGP, στους οποίους συμπεριλαμβάνοντας κι οι δύο τελευταίοι παγκόσμιοι πρωταθλητές, Joan Mir και Marc Marquez. Ήρεμος, χωρίς πολλά λόγια, δεκτικός στα όσα λέγανε για εκείνον οι πολύ πιο έμπειροι συνεντευξιαζόμενοι, έδειξε να απολαμβάνει κάθε στιγμή, δείχνοντας ότι περιμένει κι εκείνος τη σειρά του για να βρεθεί στην κορυφή.
Σαν να μην έφτανε αυτό, στον αγώνα κατάφερε ξανά να εντυπωσιάσει άπαντες, ακόμη κι αν το αγωνιστικό τριήμερο δεν εξελισσόταν καλά. Έμεινε πίσω στις κατατακτήριες, έκανε αρκετά λάθη στα φρένα, ειδικά στο πρώτο κομμάτι του αγώνα και παρότι ήταν στις πρώτες θέσεις, τόσο ο Oncu, όσο κι οι Fenati-Masia έδειχναν πιο δυνατοί. Κι όμως στον τελευταίο γύρο τα έκανε όλα σωστά. Φρέναρε εντυπωσιακά στην έκτη στροφή μετά τη μεγάλη ευθεία, πήρε την πρώτη θέση, έκλεισε τη γραμμή του στην τελευταία στροφή κι ενώ οι αντίπαλοι του τέθηκαν νοκ-άουτ, εκείνος πέρασε την γραμμή του τερματισμού πρώτος. Για τρίτη συνεχόμενη φορά. Σε τρεις εντελώς διαφορετικούς αγώνες. Έγινε ο πρώτος αναβάτης στην ιστορία που ξεκινά την καριέρα του με τέσσερις συνεχόμενους τερματισμούς στο βάθρο. Σπέσιαλ πραγματικά.
Η άπιαστη Yamaha πιάστηκε στα πράσα
Η Yamaha πήγε στη Χερέθ ως το απόλυτο φαβορί. Κατάρ και Πορτιμάο ήταν πίστες που δεν τη βόλευαν ούτε στο ελάχιστο, θεωρητικά, όμως οι αναβάτες της είχαν κάνει το 3/3. Κι αν για τον Vinales, η πίστα της Ανδαλουσίας τον δυσκολεύει παραδοσιακά, ο Quartararo εκεί πετάει. Και πετούσε για το μεγαλύτερο μέρος του τριημέρου. Η pole ήταν άνετη μέσα στον γενικό χαμό που επικρατούσε, ο ρυθμός στο FP4 ήταν τρομακτικός και παρά την κακή εκκίνηση που τον έριξε τέταρτο, βρέθηκε άμεσα ξανά στην κορυφή. Ο ίδιος ανέφερε ότι μπορούσε να προσπεράσει σε όποιο σημείο ήθελε και το έκανε πράξη στην τελευταία στροφή, όταν πέρασε τρεις αναβάτες μέσα σε πέντε γύρους για να ξαναπεράσει στην κορυφή. Αμέσως εξαφανίστηκε μπροστά, αλλά ο αγώνας αργούσε να τελειώσει.
Η πτώση της απόδοσής του ήταν ξαφνική και οι διώκτες του όχι απλά μείωσαν γρήγορα τη διαφορά, αλλά τον πέρασαν κιόλας με χαρακτηριστική ευκολία. Ήταν ξεκάθαρο ότι ο Γάλλος αντιμετώπιζε κάποιο πρόβλημα και το πλάνο που τον έδειχνε να κρατάει το χέρι του μετά το τέλος του αγώνα, σφαδάζοντας από τον πόνο, τα έλεγε όλα. Ο εφιάλτης του arm pump είχε επιστρέψει ξανά. Για κάθε αγωνιζόμενο, όταν οι μύες του αντιβράχιου στο χέρι πρήζονται κι εμποδίζουν την κυκλοφορία του αίματος, ο πόνος είναι ανυπόφορος. Υπό αυτήν την έννοια ακόμη κι οι τρεις βαθμοί ήταν επιτυχία για τον Quartararo. Ο ίδιος δεν έμοιαζε να ανησυχεί για το αγωνιστικό κομμάτι, ήξερε ότι η απόδοση του ίδιου και της μοτοσυκλέτας θα είναι ικανή για τη νίκη σε κάθε πίστα, όμως το χέρι του, άρχισε να του προκαλεί δεύτερες σκέψεις για την απόδοση του ίδιου. Το μυαλό του, όπως ανέφερε κι ο ίδιος δεν ήταν εκεί που έπρεπε μετά τον αγώνα και σκεφτόταν ήδη αρκετά πολύπλοκα πράγματα που αφορούσαν τόσο την υγεία του, όσο και την υπόλοιπη χρονιά. Ευτυχώς για τον ίδιο, το Λε Μαν είναι ακόμη δύο εβδομάδες μακριά.
Από την πλευρά του ο Vinales έχει ήδη ξεχάσει τον αγώνα. Το έδειξαν κι οι 101 γύροι που έκανε στο τεστ που ακολούθησε του αγώνα. Ο Ισπανός είναι τρίτος στη βαθμολογία παρότι έχει κάνει δύο πολύ κακούς αγώνες σε Ντόχα και Πορτογαλία κι έναν μετρίως μέτριο στη Χερέθ. Αντίθετα ο Morbidelli έδειξε πολύ χαρούμενος με τις επιδόσεις του σε κατατακτήριες κι αγώνα, μετά το καταστροφικό του ξεκίνημα στη σεζόν. Η μοτοσυκλέτα αποδίδει όπως πρέπει πλέον, ο ίδιος έχει βρει λύσεις τόσο με το στήσιμο, όσο και με την γεωμετρία της μοτοσυκλέτας και πλέον θέλει αποτελέσματα. Η χαρά του έμοιαζε να επισκιαζόταν κατά τη διάρκεια των συναντήσεων με τα μέλη του τύπου, μονάχα όταν σκεφτόταν ότι θα μπορούσε να πάρει pole και νίκη, εάν τα πράγματα πήγαιναν όπως τα ήθελε.
Οι ρουκέτες νικούν χωρίς ευθείες
Η εντυπωσιακή επίδοση του Pecco Bagnaia την Παρασκευή έστρεψε τα βλέμματα προς το γκαράζ της Ducati, όμως η επίδοση δεν επαληθεύτηκε το Σάββατο. O Bagnaia μπήκε στο Q2, κυριολεκτικά το τελευταίο δευτερόλεπτο του FP3 κι ο Jack Miller εκμεταλλεύτηκε το σβήσιμο των χρόνων του Morbidelli για να μην περάσει από το Q1. Παρόλα αυτά στην τελική περίοδο των κατατακτηρίων οι 2 Ιταλικές μοτοσυκλέτες ξεκίνησαν από την τρίτη και τέταρτη θέση. Εάν δεν το κατάφερναν αυτό, ίσως να μην έκαναν το 1-2 την Κυριακή.
Φυσικά αυτό δεν αφαιρεί τίποτα από την εκπληκτική εμφάνιση στον αγώνα. O Jack Miller έδειξε για πρώτη φορά ότι μπορεί να οδηγήσει σταθερά και γρήγορα ταυτόχρονα, ενώ μπόρεσε να μετατρέψει κάθε ευκαιρία που του δόθηκε, σε πλεονέκτημα. Την ίδια ώρα ο Bagnaia έδωσε ρεσιτάλ αμυντικής οδήγησης στο τέλος του αγώνα, κρατώντας πίσω του τον Morbidelli, ο οποίος έδειχνε ότι ήταν ικανός να κινηθεί πολύ πιο γρήγορα. Οι εξαιρετικοί τελευταίοι γύροι του Ιταλού της Ducati δεν ήταν απλά ο λόγος του 1-2, ήταν ένα ακόμη σημάδι ότι το δίδυμο των αναβατών που έχουν στα χέρια τους οι άνθρωποι της ομάδας είναι ικανό για όλα. Δύσκολα θα υπάρχει πιο χαρούμενος άνθρωπος από τον Gigi Dall’Igna αυτή τη στιγμή στο paddock. Ίσως μόνο ο Claudio Domenicali, του οποίου το στοίχημα για τη διπλή αλλαγή στις σέλες των μοτοσυκλετών του μοιάζει να πετυχαίνει.
Honda και KTM προσπαθούν να πετύχουν μαζί. Και χώρια.
Τα φετινά ελαστικά της Michelin δεν έχουν ευχαριστήσει την πλειονότητα των ομάδων και των αναβατών, με τους περισσότερους να επιθυμούσαν μία διαφορετική προσέγγιση από την γαλλική εταιρεία. Δύο ομάδες όμως, έχουν ίσως τα μεγαλύτερα παράπονα. Στη Honda δεν μπορούν με τίποτα να βρουν την επιθυμητή διάρκεια ζωής στο πίσω ελαστικό, με την απόδοση να πέφτει πολύ γρήγορα, πολύ νωρίς μέσα στον αγώνα. Στην KTM αντίθετα, δεν μπορούν να κρατήσουν μέσα στις ιδανικές θερμοκρασίες λειτουργίας το εμπρός ελαστικό, καθώς η πιο μαλακή επιλογή της Michelin συνήθως φθείρεται πολύ γρήγορα και η μεσαία γόμα που επιλέγεται, τις περισσότερες φορές ως λύση ανάγκης ή ασφαλείας, χρειάζεται ιδανική μεταχείριση για να βγάλει την απόδοση που επιθυμούν οι αναβάτες.
Στο στρατόπεδο της Repsol Honda μάλιστα, το τριήμερο του GP Ισπανίας έφερε ακόμη χειρότερο κλίμα στο γκαράζ. Πολλές πτώσεις, αρκετά προβλήματα με την κατεύθυνση της ομάδας και στο τέλος γκρίνια. Ο Marc Marquez είχε μια πολύ άσχημη πτώση, στην οποία χτύπησε τον αυχένα και τον ώμο του, δημιουργώντας έναν τεράστιο μώλωπα, ενώ ο Pol Espargaro εξέπληξε άπαντες στο debrief του μετά το τέλος του αγώνα, δείχνοντας αρκετά στεναχωρημένος για την, όπως είπε, επιλογή της Honda, να δώσει περισσότερη προσοχή στο στήσιμο της μοτοσυκλέτας του teammate του. Ο Taka Nakagami απλώς διέσωσε το τριήμερο για το HRC με μια σπουδαία εμφάνιση, ισοφαρίζοντας τον καλύτερο τερματισμό της καριέρας του.
Η έκπληξη που δεν είναι έκπληξη
Ο Aleix Espargaro βρίσκεται στην έβδομη θέση του πρωταθλήματος και φαίνεται μάλιστα να νιώθει πως έπρεπε να ήταν πιο ψηλά. Είναι ένας από τους τρεις αναβάτες που έχει τερματίσει και τους 4 αγώνες στην πρώτη δεκάδα (Bagnaia, Zarco οι άλλοι δύο), νιώθει ότι μπορεί να διεκδικεί θέση στο βάθρο σε κάθε αγώνα, αλλά λέει ότι η μοτοσυκλέτα δεν είναι όσο ικανή θα έπρεπε όταν ακολουθεί άλλες μοτοσυκλέτες και στις εκάστοτε μονομαχίες. Η αλήθεια πάντως είναι ότι κι ο ίδιος δεν ήταν ποτέ άσος στα προσπεράσματα και τις επιθετικές κινήσεις στα φρένα. Σε κάθε περίπτωση η Aprilia δεν αποτελεί έκπληξη πια. Κι αυτό από μόνο του είναι έκπληξη.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
