Για έναν άνθρωπο που λατρεύει την πίστα και αποφεύγει το χώμα, η εμπειρία ενός Ράλλυ Ακρόπολις έχει δύο πιθανές καταλήξεις: ή αποστρέφεται τα ράλλυ δια παντός, ή αρχίζει να ενδιαφέρεται περισσότερο για αυτά. Νομίζω για εμένα, ισχύει το δεύτερο.
Παρασκευή μεσημέρι, και η παρέα του TotalRacing.gr, η γνωστή τριάδα Βούρδας-Μπίζας-Πουλυμενάκος, ξεκινά με μία Alfa Romeo Giulietta (σκυλί μαύρο, κακά τα ψέματα) για τη Θήβα, στην δεύτερη ε.δ. του αγώνα και τελευταία της πρώτης μέρας.
Τα παιδιά είναι πέρα από συνάδελφοι και φίλοι, οπότε με έχουν προειδοποιήσει: παντελόνι μακρύ, καπέλο, νερό, και όποτε σηκώνεται σκόνη από τα περάσματα, γύρνα πλάτη. Για μένα αυτά είναι νέα πράγματα. Η πίστα δεν έχει σκόνη, και η απόστασή σου από το εκάστοτε αγωνιστικό δεν είναι ένα χαντάκι και ένα δέντρο μακριά. Επομένως, έχω «οπλιστεί» και προετοιμαστεί κατάλληλα, με ένα ενθουσιασμό που κρύβει κυρίως προσμονή να ακούσω τα πρώτα R5 να περνούν, ώσπου να έρθουν τα Evo και τα Impreza, που δεν είναι τόσο γρήγορα, αλλά είναι σαφώς πιο θορυβώδη.
Πρώτο πέρασμα, δεν είχα μέτρο σύγκρισης. Ως το δέκατο, είχα κι άποψη. Το δημοσιογραφικό ένστικτο (κάποιοι θα το πουν «ξερολίαση») βγήκε στην επιφάνεια. «Δεν πέρασε καλά αυτός, πάτησε πολύ έξω.» Ξέρω και το πολύ μέσα, τρομάρα μου.
Περνάνε και τα ERC2 (τα N4 πιο απλά, ναι μαθαίνω και τις κατηγορίες), κοιτάζω και το πρόγραμμα. Ο ρόλος μου, να μαθαίνω. Βούρδας και Πουλυμενάκος έχουν τα tabard και πυροβολάνε στην κάμερα, όσο Remennik και λοιποί Evo-άδες πυροβολούν στα χώματα.
Χώματα και σκόνη. Να βήχεις σκόνη και, αντί να φερθείς λογικά και να πας 10 μέτρα πιο πάνω, κάθεσαι εκεί, γιατί εδώ έχεις τον ήχο και την εικόνα σε αρμονία, αφού στέκεσαι σε μία κοντή ευθεία που ενώνει δύο αργής προς μέσης ταχύτητας καμπές. Αυτό σημαίνει, πατιλίκι βέβαιο. Το χάνεις;
Τους ακούς να έρχονται, όλους ανεξαιρέτως, και με τον ήχο καταλαβαίνεις αν μιλάμε για R5, για R3, για N4 ή για κάποιο ιστορικό (τα οποία κι έκλεισαν όμορφα την ημέρα). Έχεις Τζανέτο Πουλυμενάκο να σου λέει «έρχεται ο Τσουλόφτας με το DS3» και πιστεύεις, αφού από σένα έχει ακούσει σίγουρα 10 παραπάνω. «Κάνει ξερό ήχο στο γκάζι», στο αιτιολογεί κιόλας, λες κι έπρεπε να σε πείσει. Δύο λεπτά μετά, το βλέπεις.
Ωραίοι κι οι Έλληνες, σε όποια κατηγορία, και δε μιλάω με ονόματα, γιατί θα αδικήσω. Χάρηκα αμέτοχος, χωρίς καμία προδιάθεση. Μία αδυναμία στα Evo (ειδικά τα 9άρια), αλλά ως εκεί. Ούτε με ένοιαζε ποιος ήταν αυτός που με έκανε να τον κοιτώ. Με ένοιαζε το πώς περνούσε, το πώς ακουγόταν και το τι συναίσθημα είχα εγώ από αυτό. Αγνός αθλητισμός.
Η ώρα πια 19:50, οπότε ο δρόμος της επιστροφής είναι αναγκαίος. Η Alfa (στην οποία ο Ελύτης έβρισκε «το καλό κι ωραίο») μας γυρνά πίσω, με οδηγό τον Βούρδα, που στο μεταξύ την ευχαριστεί για τους χωματόδρομους που άντεξε (και την Πέμπτη και την Παρασκευή).
Ο γυρισμός γλυκός, μιας και στις τσάντες μας πέρα από σκόνη, είχαμε μαζέψει και εμπειρίες, χαμόγελα, ωραίες φωτογραφίες και μερικά εντυπωσιακά βίντεο.
Το χαρήκαμε, και για μένα, ως πρώτη επαφή με τον εθνικό μας αγώνα, ήταν κάτι το μοναδικό. Το αγαπάς το motorsport όταν μπορείς να χαρείς με κάθε του μορφή.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
