Ένας αγώνας μηχανοκίνητου αθλητισμού, τουλάχιστον στις κατηγορίες που έχουν να κάνουν με αγώνες σε σιρκουί, επηρεάζεται τα μέγιστα από την εκάστοτε πίστα και τα χαρακτηριστικά της. Ανάλογα με το πόσο «γρήγορη» ή κλειστή είναι, ή με το πόσο επιβαρύνει τα φρένα των αγωνιζόμενων αυτοκινήτων, οι διαφορές από πίστα σε πίστα είναι το απαραίτητο… αλατοπίπερο μέσα στην διάρκεια της σεζόν. Κάποιες πίστες όμως, δεν είναι για αγώνες.
Αυτές θα μπορούσαν να χωριστούν σε δυο κατηγορίες:
Η πρώτη περιλαμβάνει αυτές οι οποίες με την χάραξη και την ποιότητα της ασφάλτου δεν προσφέρουν θέαμα, αφού οι προσπεράσεις εκεί είναι δύσκολες. Αυτό μπορεί να συμβαίνει επειδή οι στροφές ενός σιρκουί είναι πολύ γρήγορες, χωρίς να υπάρχει απαίτηση για πολύ φρενάρισμα, όπως το Albert Park στην Μελβούρνη ή το Sochi Autodrom στο Σότσι. Άλλες είναι στενές και με κλειστή χάραξη, όπου η επόμενη στροφή δεν απέχει πολύ από την προηγούμενη, όπως το Μονακό ή το Long Beach. Αυτές οι πίστες, αν και δεν προσφέρουν τις περισσότερες φορές θέαμα, έχουν αναδειχθεί σε iconic status και έτσι, η αφαίρεσή τους από τα προγράμματα -όπου αυτές υπάρχουν εδώ και δεκαετίες- φαντάζει αδύνατη.
Η δεύτερη κατηγορία είναι και αυτή που προβληματίζει περισσότερο. Σε αυτήν ανήκουν οι ξεκάθαρα επικίνδυνες πίστες, όπως εκείνη του Μπακού και δυστυχώς μετά και το σημερινό συμβάν, το Μακάο. Πίστες που διατρέχουν δημόσιους δρόμους και οι δύο, με στενή χάραξη, ορθογώνιες στροφές και μεγάλες ευθείες κατά το πλείστον. Όταν η Formula 1 οργάνωσε για πρώτη φορά αγώνες σε ‘street circuits’ ήταν για να φέρει το άθλημα πιο κοντά στους θεατές, κυρίως αυτούς που δεν το παρακολουθούσαν. Αυτό φυσικά οδήγησε και σε αγώνες σε πίστες-παρωδίες, όπως ο χώρος parking στο Las Vegas για να αναφέρουμε το πιο ακραίο παράδειγμα. Τέσσερις δεκαετίες αργότερα, όπου πλέον οι κατηγορίες της FIA έχουν πολλαπλασιαστεί σε μεγάλο βαθμό, σιρκουί όπως το Μακάο συνεχίζουν να χρησιμοποιούνται, χωρίς ουσιαστικές αλλαγές που να στοχεύουν στην αύξηση της ασφάλειας για τους οδηγούς και τους παρευρισκόμενους.
Αυτό το γεγονός σχετίζεται και με τις αλλαγές που φημολογείται ότι θέλει να κάνει η FIA στο καλεντάρι της F1 και ίσως και σε άλλα πρωταθλήματά της, αφαιρώντας κλασικές διαδρομές και προσθέτοντας νέες, όπως αυτή στο Βιετνάμ, με κριτήριο τα οικονομικά μεγέθη. Εκτός από το θέαμα το οποίο θυσιάζεται στον βωμό του «ανοίγματος» σε νέες χώρες και αγορές, η ασφάλεια των οδηγών και των επαγγελματιών εντός και γύρω από τα επικίνδυνα σιρκουί φαίνεται να μπαίνει σε δεύτερη μοίρα και το μπαλάκι να πετιέται στους τεχνοκράτες της FIA και των συνεργαζόμενων εταιριών, καθώς οι διοικούντες της Ομοσπονδίας φαίνεται να προτιμούν μία εκ φύσεως επικίνδυνη πίστα, πάνω στην οποία έχουν γίνει προσπάθειες για αυξημένα μέτρα ασφαλείας, παρά μια πραγματική πίστα, με runoff areas, σωστό οδόστρωμα και σωστή περίφραξη για την προστασία stewards, φωτογράφων, δημοσιογράφων και θεατών.
Κατ’ ουσίαν, η κατεύθυνση της FIA να ωθήσει τα πρωταθλήματά της σε ένα ακόμα μεγαλύτερο παγκόσμιο stage, όχι μόνο φαίνεται να βλάπτει το άθλημα ως προς το θέαμα, αλλά αφήνει και ερωτηματικά ως προς την πραγματική θέλησή της για διεξαγωγή ασφαλών αγώνων. Αναμφίβολα θα υπάρχουν κάποια ατυχήματα σε ένα άθλημα όπου 20+ αυτοκίνητα κινούνται σε πολύ υψηλές μέσες ταχύτητες, αλλά όταν συμβαίνει ένα σοβαρό συμβάν κάθε χρόνο σε μια συγκεκριμένη πίστα, αυτό θα πρέπει να αντιμετωπίζεται ουσιαστικά και όχι με ημίμετρα.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
