Ferrari και Charles Leclerc. Ένας συνδυασμός που σχολιάστηκε ποικιλοτρόπως στην διάρκεια της φετινής σεζόν. Ένα ντουέτο που έδωσε πλειάδα αφορμών για να συμβεί κάτι τέτοιο. Η χροιά που υφίστατο ήταν ως επί το πλείστον αρνητική. Κι αν στην περίπτωση της Scuderia έχουν είτε ειπωθεί, είτε γραφεί εκατομμύρια λέξεις, ο Μονεγάσκος κατά κάποιο τρόπο έχει προφυλαχθεί από τα σκάγια και τα συντρίμμια του φετινού Ιταλικού Βατερλώ. Δικαίως ή μη, η αποφυγή των ευθυνών από την μεριά του, συνιστά μάλλον την αποκαθήλωση της ιδέας που το ευρύ κοινό είχε σχηματίσει για τον ίδιο.
Τα όσα ακολουθήσουν δεν αναιρούν επ’ ουδενί τις εμφανείς αδυναμίες και αστοχίες της Ferrari στην διάρκεια του 2022. Άλλωστε, σύμφωνα με τα όσα προκύπτουν στην δύση του τρέχοντος πρωταθλήματος, οι Ιταλοί ενδεχομένως να παρουσιαστούν διαφορετικοί διοικητικά και οργανωτικά εν όψει του 2023. Εντούτοις, ο ίδιος ο Charles Leclerc, στην πρώτη του πραγματική ευκαιρία να διεκδικήσει τον τίτλο του παγκόσμιου πρωταθλητή, παρουσιάστηκε αδύναμος και λίγος. Κάποιοι θα επισημάνουν ότι δεν είχε βρεθεί ξανά σε τέτοια θέση. Άλλωστε είναι μόλις 25 χρονών και φέτος, έπειτα από μια τριετία που προηγήθηκε, το “Αλογάκι” φάνηκε στην έναρξη της σεζόν ικανό να επιστρέψει στις δόξες του παρελθόντος. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη, με την κατάληξη της σεζόν να είναι το λιγότερο απογοητευτική, με μοναδικό διακύβευμα την δεύτερη θέση στην βαθμολογία, μια αιωνιότητα πίσω από τον παγκόσμιο πρωταθλητή, Max Verstappen.
Με το πέρας του αγώνα στην Αυστραλία, πίσω στις αρχές Απριλίου, η μεγάλη διαφορά που είχε διαμορφωθεί σε επίπεδο συγκομιδής ανάμεσα στους Leclerc και Verstappen, φάνταζε εξαιρετικά δύσκολο να καλυφθεί. Κάτι η αξιοπιστία και η απαράμιλλη ταχύτητα της F1-75, κάτι τα προβλήματα και η εσωστρέφεια στο στρατόπεδο της Red Bull, διαμόρφωναν μια ξεκάθαρη εικόνα υπεροχής. Όσο δυνατή και έμπειρη θεωρείται μια ομάδα, οι αλλαγές που παρατηρήθηκαν στους τεχνικούς κανονισμούς σε συνδυασμό με το αέναο κυνήγι του περσινού τίτλου, καθιστούσαν σαφή την δυσχέρεια των Αυστριακών να ανακάμψουν εγκαίρως, πριν το πλοίο σαλπάρει. Κι όμως αυτό που ακολούθησε δεν είχε προηγούμενο.
Όταν ο Leclerc έχασε τον έλεγχο του μονοθεσίου του, κυνηγώντας τον Sergio Perez για την δεύτερη θέση στην Imola, σε ένα φτηνό ομολογουμένως λάθος του, πολλοί ήταν εκείνοι που έσπευσαν να δώσουν άφεση στον ίδιο. Κανένας δεν μπορούσε να γνωρίζει σαφώς, ούτε και να διανοηθεί ότι αυτή ήταν η αρχή του τέλους. Βαριά λέξη οπωσδήποτε αλλά έκτοτε ο ίδιος κατάφερε να κατακτήσει μόλις μία νίκη. Μόλις μία επιτυχία σε δεκαεφτά αγώνες που ακολούθησαν έως το φινάλε στο Άμπου Ντάμπι. Δεν υφίσταται ουσία να ανατρέξουμε στα συμβάντα, όσο στους λόγους που συνέβησαν όλα αυτά, από την θέση του οδηγού. Ένας παγκόσμιος πρωταθλητής ΠΡΕΠΕΙ να διαθέτει πάνω απ’ όλα την ικανότητα να επανακάμπτει από δυσχέρειες και ατυχίες. Κάτι τέτοιο δεν συνέβη στην περίπτωση αυτή. Κάθε αστοχία, κάθε λανθασμένη απόφαση στο κομμάτι της στρατηγικής, στις κούρσες που ακολούθησαν, φάνηκαν πρωτίστως να δημιουργούν συμπλεγματική συμπεριφορά στον νεαρό Μονεγάσκο. Φτάνοντας στο κομβικότερο σημείο της χρονιάς, το GP Γαλλίας, μπήκε η ταφόπλακα στις όποιες ελπίδες μπορεί να υπήρχαν, άσχετα αν εκείνος ισχυρίζεται πως η κυριαρχία της Red Bull στο Βέλγιο ήταν εκείνη που τον βεβαίωσε για την έκβαση του πρωταθλήματος.
Ο οιοσδήποτε οδηγός εκπορεύεται, πέραν του ταλέντου, με βάση το ένστικτο, την αυτοπεποίθηση και την διορατικότητα του. Ο Charles Leclerc απέδειξε ότι στην διάρκεια του 2022, δεν διέθετε κανένα εκ των τριών αυτών στοιχείων. Κάθε φορά που το πλάνο δεν λειτουργούσε, κάθε στιγμή που δεν έφερνε το επιθυμητό αποτέλεσμα, ο Μονεγάσκος έμοιαζε χαμένος, ανίκανος να αποδώσει και να συγκεντρωθεί. Αυτά έρχονται σε πλήρη αντίθεση και φαντάζουν παράταιρα σε σύγκριση με τον πληθωρικό του οδηγικό χαρακτήρα. Στο τέλος της ημέρας εντούτοις, δεν φτάνει μόνο η ικανότητα. Όταν ο ανταγωνισμός απαρτίζεται από οδηγούς όπως ο Verstappen, o Hamilton, o Alonso, καθώς επίσης και τους Russell, Norris που δεσπόζουν από την νέα γενιά, η πίεση ανεξάρτητα της δυναμικής ενός μονοθεσίου, είναι αέναη και πιο σημαντικά δεδομένη. Την τρέχουσα περίοδο χρονικά, ο Leclerc δεν φαντάζει ικανός να ανταπεξέλθει σε αυτή.
Το πιο ανησυχητικό είναι πως δεν φαίνεται φως στην άκρη του τούνελ για τον ίδιο. Η Ferrari αναδιαμορφώθηκε για πολλοστή φορά την τριετία που προηγήθηκε, ώστε να μπορέσει επιτέλους να επανέλθει στον δρόμο των επιτυχιών. Στο σκέλος της μεταβολής του προϋπάρχοντος μοντέλου λήψης αποφάσεων και λειτουργιών, φαίνεται πως έχουν πετύχει. Είναι προαπαιτούμενο να διαχωριστεί αυτό από την απόδοση μέσα στην πίστα. Καμία αλλαγή δεν έχει ολοκληρωτικά πετύχει, η επιτυχία είναι προϊόν του χρόνου και της υπομονής. Αν πράγματι έχουν υπόσταση τα όσα ακούγονται περί επιθυμίας του Leclerc για καθαίρεση του Mattia Binotto, λόγω του τεταμένου κλίματος ανάμεσα στους δύο τους και ειδικότερα αν συμβεί κάτι τέτοιο, θα μιλάμε για μια αδιανόητα λανθασμένη απόφαση. Το μέγεθος της Ferrari απλά δεν συγκρίνεται με το αντίστοιχο του Leclerc, ώστε εκείνος να έχει λόγο σε βαρύνουσας σημασίας αποφάσεις. Εικάζω ότι αυτό το γνωρίζουν και οι διοικούντες, ασχέτως αν δεν προωθούν μια εικόνα εμπειρίας και σύνεσης.
Εφόσον ένα πλάνο δεν αποβαίνει λειτουργικό και αποτελεσματικό, τότε προσπαθείς να το αλλάξεις. Και αν δεχθούμε ότι η λογική του Binotto, του Laurent Mekjies ή του Inaki Rueda, έχει τρωτά σημεία, ο Leclerc ως οδηγός που βρίσκεται ακριβώς σε αυτή την εξίσωση; Εφόσον κάποιες αποφάσεις δεν είναι αρεστές ή πηγαίνουν κόντρα στην ροή ενός αγώνα, τότε και ο οδηγός πρέπει να παρεμβαίνει στο pit wall, ώστε να φιλτράρονται με βέλτιστο τρόπο οι επιλογές που υφίστανται. Εν προκειμένω ο Leclerc αδιαμαρτύρητα σχεδόν αποδεχόταν τις εντολές που του δίνονταν, για να καταλήγει ηττημένος και απογοητευμένος στην πλειονότητα των περιπτώσεων, έχοντας παράπονα για την συμπεριφορά της ομάδας. Αυτή είναι η μεγάλη του διαφορά με τον Max Verstappen πχ, αν λάβουμε υπόψη την νόρμα του Ολλανδού παγκόσμιου πρωταθλητή, όταν γίνονται λάθη που δεν είναι στο χέρι του να αποτραπούν. Έχει εξέχουσα σημασία και το κομμάτι αυτό στην τωρινή παντοδυναμία της Red Bull, από κοινού φυσικά με άλλους παράγοντες.
Στην Ferrari δυστυχώς αποδεικνύεται πως ο Carlos Sainz, του οποίου το οδηγικό ταλέντο είναι υποδεέστερο εκείνου του Leclerc, έχει τον τρόπο να επεμβαίνει περισσότερο στην στρατηγική κατά την διάρκεια ενός αγώνα, ειδικότερα σε λεπτομέρειες που μπορούν να ορίσουν το τελικό αποτέλεσμα. Κάτι τέτοιο είναι εξωφρενικό. Αλήθεια, που βρίσκεται ο οδηγός που υπήρξε αδυσώπητος και κυριαρχικός στις μικρότερες κατηγορίες και για χάρη του οποίου η Scuderia ουσιαστικά άνοιξε τον δρόμο της απόσυρσης του Sebastian Vettel από την F1, καθαιρώντας το project με πρωταγωνιστή τον τετράκις παγκόσμιο πρωταθλητή, μέσα σε 17-18 μήνες; Πόση σημασία έχουν οι καλές εμφανίσεις, όταν δεν υπάρχει ουσιαστικό κίνητρο; Αυτά τα ερωτήματα θα πρέπει να απαντηθούν πριν να είναι πολύ αργά, διότι πολύ φοβάμαι πως άλλη μια ευκαιρία για μεγάλες επιτυχίες και τίτλους οδεύει προς εξαφάνιση. Το κενό βλέμμα του Μονεγάσκου έγινε τάση στην διάρκεια του φετινού πρωταθλήματος, μια εικόνα που δεν συνάδει με το πνεύμα και την ιστορία της Ferrari. Όσες pole position και αν κατακτηθούν, αφορούν τα Σάββατα. Οι αγώνες διεξάγονται Κυριακή και όσο ο Charles Leclerc ενεργεί ως λιγόψυχος, προκοπή δεν θα γίνει, ακόμα κι αν έρθουν τα πάνω κάτω.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
