Έχετε σκεφτεί ποτέ πως θα ήταν η ζωή σας χωρίς υποδήματα; Θα χτυπάγατε σε κάθε δεύτερη πέτρα το μικρό σας δαχτυλάκι, θα είχατε πληγές στα πέλματά σας, θα κρυώνατε και γενικά κόλαση η ζωή σας. Το ίδιο ισχύει και για ένα μονοθέσιο της Formula 1. Χωρίς τα «παπουτσάκια» του το μονοθέσιο είναι ανίκανο να τρέξει. Και με αυτό εννοούμε, εν προκειμένω, τα P Zero της Pirelli.
Για την ιστορία, η Pirelli μπήκε και πάλι στο χώρο της F1 το 2011, μετά το 1991, και κλήθηκε να είναι η μοναδική προμηθεύτρια ελαστικών για 3 χρόνια. Αν και η συμφωνία ήταν για ένα «ανταγωνιστικότερο πρωτάθλημα», εν τούτοις από τότε οι ομάδες είχαν τα παραπονάκια τους για τις νέες γόμες. Βλέπετε, στην μετα-Michelin εποχή, όπου η Brigdestone έγινε η μόνη προμηθεύτρια ελαστικών, οι ομάδες και οι οδηγοί είχαν συνηθίσει σε ελαστικά 30+ γύρων, με αποτέλεσμα τα νέα Pirelli να μοιάζουν βούτυρο. Όχι στο ψωμί τους, πάντως.
Το 2012 ναι μεν δεν είχαμε παράπονα για την φθορά, αλλά τώρα η Pirelli για να έχει το επιθυμητό αποτέλεσμα πολλών αλλαγών στις κατατάξεις μέσα από τα pit stops, έπρεπε το 2013 να κάνει ένα κλικ πιο μαλακές όλες τις γόμες. Προσοχή, φίλε αναγνώστα: Δεν το έβγαλε από τη στομάχα της. Η FIA σε συνεργασία με όλες τις ομάδες συμφώνησαν σε αυτό. Από το 2012 ήδη. Οπότε, τυχόν συνωμοσίες απλά είναι out of the question, καθώς οι ομάδες (και οι 11 που θα έτρεχαν στο φετινό πρωτάθλημα) κάθισαν στην τράπεζα των διαβουλεύσεων. Όλες είχαν γνώση της στρατηγικής των Ιταλών, όλοι ξέρανε τις προθέσεις του Bernie και του Hembery. Δεν τα σχεδίασαν μόνοι τους. Σωστά;
Σωστά. Τότε γιατί να υπάρχει τέτοια αντίδραση (υπέρ το δέον) για την ευθραυστότητα των γομών της εταιρίας; Από τη στιγμή που όλες οι ομάδες, ανεξαιρέτως budget, ήξεραν ότι έχουν 4 μήνες (Δεκέμβρης-Μάρτης) να στήσουν ένα μονοθέσιο γύρω από τη νέα φιλοσοφία της εταιρίας, οι ομάδες όφειλαν να έχουν κάνει τα αδύνατα δυνατά για πάρουν το μέγιστο από κάθε γόμα. Το ξέραμε ακόμα και μεις οι απλοί θεατές, που δεν έχουμε κονέ ούτε στην Ιταλία, ούτε είμαστε κολλητάρια του Hembery. Επομένως, κύριε Mateschitz, κύριε Horner, κύριε Whitmarsh, κύριε Ηamilton, προς τι η μεμψιμοιρία; Λέτε δεν υπάρχει “pure racing anymore”. Είδαμε το pure racing της δεκαετίας του 90′ και του 00′ που σπάγανε οι κινητήρες όταν παραπίεζε ο οδηγός το μοτέρ. Ή όταν έβγαζε ο Michael Schumacher μισό και βάλε αγώνα με το ίδιο set ελαστικών και απλώς έμπαινε για αλλαγή, ώστε να βάλει και τις δύο γόμες. Δε λέω, ωραίες εποχές. Πολλή ταχύτητα βρε αδερφέ. Αλλά σας άρεσε να ξεκινάνε και να τελειώνουν τον αγώνα στις θέσεις τους οι 5 πρώτοι οδηγοί; Να νικάει πάντα, μα πάντα, ο ταχύτερος όλων και όχι ο πιο πολυπράγμων; Μιλήστε σαν ουδέτεροι, βάλτε το στο μυαλό σας.
Έπειτα, ας μιλήσει και η λογική. Αν και εκεί που σταματά η λογική, ξεκινά η Formula 1. Το άθλημα, εξ΄ ορισμού, διακατέχεται από πολυπραγμοσύνη, από ανθρώπους που παλεύουν να βρίσκουν δέκατα εκεί που δεν υπάρχουν. Γενικότερα, μιλάμε για το άθλημα των υπερβάσεων. Όταν, όμως, τα ελαστικά, ως μείζων παράγοντας στην έκβαση ενός αγώνα και κατά συνέπεια ενός πρωταθλήματος, δέχονται τέτοια επίθεση (ή μάλλον καλύτερα ο κος P. Hembery δέχεται πυρά) για το «εύθραυστον» τους ή όταν οι οδηγοί, ανεξαρτήτως ικανοτήτων (και όχι ανεξαρτήτως συμφερόντων), παραπονιούνται για το ότι «δεν πιέζουν στο έπακρο», δεν χάνεται η μαγεία της εφευρετικότητας και της ευστροφίας του σπορ; Εγώ με τα λίγα χρόνια εμπειρίας μου (και με όσα έχω διαβάσει-δει) έχω στο νου μου κάτι πολύ διαφορετικό για την κορωνίδα του μηχανοκίνητου αθλητισμού.
Δεν τιμά διόλου ούτε τους οδηγούς, που είναι οι πρωταγωνιστές σε ένα έργο με πολλές «πράξεις» και πολλούς «συντελεστές» (ένας εξ΄αυτών και τα ελαστικά), αλλά ούτε και τις ομάδες να εκφράζουν με μεγάλη δραματικότητα, δοθείσης ευκαιρίας, τα παράπονα τους σε κάμερες, blogs, εφημερίδες, sites, κτλ. Αυτοί οι άνθρωποι και αυτές οι ομάδες οφείλουν να παλέψουν για την πρωτιά, και αν είχαν λίγη τσίπα (ναι, είπα μια λέξη ξεχασμένη στο χώρο της F1) θα έλεγαν το πασιφανές: ότι δεν τους βολεύει.
Καλώς ή κακώς, το complete domination, σε άπταιστα ελληνικά, των RBR σταμάτησε από 4 μαύρους κύκλους. Και οι Αυστριακοί δεν το δέχονται. Το πρέπον θα ήταν σκληρή δουλειά. Στην πραγματικότητα, ωστόσο, η τακτική τους είναι παράπονο, μελοδραματισμοί και έχοντας και στο πλευρό τους την Mercedes, συνεχίζουν ακάθεκτοι.
Και την ώρα που μιλάμε για την έκκληση των ομάδων που έχουν δυσαρεστηθεί με τα ελαστικά των Ιταλών να αλλάξουν αυτά, ως προς την σκληρότητά τους, η αλλαγή ήδη ανακοινώθηκε. Από το Montreal και μετά, μια μίξη 2012-2013 θα επικρατεί στις γόμες της φετινής χρονιάς. Σαν να φοράς ένα περσινό και ένα παπούτσι, ίδια. Ναι μεν δεν διαφέρουν σε χρώμα και γενικότερη εμφάνιση, αλλά τα μεν είναι τετριμμένα, τα δε φρέσκα και αδοκίμαστα.
Υπερίσχυσε τελικά η «γκρίνια»; Μπορεί ναι, μπορεί και όχι. Οι ομάδες και οι οδηγοί είναι άγνωστο αν θα επωφεληθούν. Οπότε, τσάμπα και ο κόπος. Με το που πάρθηκε η απόφαση, διάφοροι έγκριτοι δημοσιογράφοι και αναλυτές έσπευσαν να γράψουν άρθρα (καλή ώρα) για την αλλαγή και το αν τελικά θα βοηθήσει τις Red Bull και Mercedes. Οι περισσότεροι μίλησαν, παρόλα αυτά, για το πόσο θα δυσκολέψει την καλή δουλειά που έκαναν με τις τωρινές γόμες οι Ferrari–Lotus.
Λογικό, γιατί σπαταλάς τον κόπο 1000+ ατόμων από κάθε ομάδα στο βωμό των συμφερόντων 2 (!) ομάδων. Δύο μόνον ομάδων. Εσάς το χωράει ο νους σας; Εμένα όχι.
Κλείνοντας, θα πω κάτι: δεν ξέρω αν θα έχει views. Μπορεί να το δουν και 10 άτομο το εν λόγω blog. Ωστόσο, το να ακούγονται τα επιχειρήματα έστω και της μίας πλευράς είναι καλό, μήπως και αλλάξουν κάποιοι τις ακραίες θέσεις τους. Περιμένω σχόλια με επιχειρήματα και όχι αερολογίες.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
