Nίκη υπ' αριθμόν 5 φέτος για τον νέο Παγκόσμιο Πρωταθλητή Marc Marquez, «κλείδωμα» του τίτλου στον εντός έδρας αγώνα του εργοδότη του και σπάσιμο ενός ακόμη ρεκόρ του μεγαλύτερου αναβάτη των ημερών μας, Valentino Rossi. Ο Ισπανός αναβάτης του HRC κατακτά τον πέμπτο του συνολικά τίτλο, σε ηλικία μόλις 23 ετών και 242 ημερών.
Τα πάντα πήγαν τέλεια αυτό το Σαββατοκύριακο για τον Marc. Ή καλύτερα, και αυτό το Σαββατοκύριακο. Ξεκίνησε 2ος τον αγώνα, πέρασε στην κορυφή στα μέσα του τρίτου γύρου και έκτοτε δεν ξανακοίταξε πίσω. Άρχισε να απομακρύνεται, τη στιγμή που ο Valentino Rossi καθυστερούσε πίσω απ' τον Jorge Lorenzo, ενώ όταν ο Ιταλός πέρασε 2ος, είχε να κυνηγήσει έναν ταχύτατο αναβάτη ο οποίος όντας στην κορυφή, έγραφε διαδοχικούς ταχύτερους γύρους. Ο Vale έκανε το λάθος και ο Marquez δεν απειλήθηκε ποτέ, στο δρόμο για την 1η του νίκη επί Ιαπωνικού εδάφους ως αναβάτης της μεγάλης κατηγορίας.
Ο Ισπανός φέτος μοιάζει άτρωτος. Ποιος δεν θα τρόμαζε, άλλωστε, αν έβλεπε μπροστά του έναν αναβάτη με την ταχύτητα του Marquez αλλά και την ωριμότητά του. Ο αγώνας της Κυριακής ήταν απλά το επιστέγασμα μιας σπουδαίας χρονιάς. Μιας χρονιάς που αν και φάνηκε να ξεκινάει δύσκολα για τον Marquez, κατέληξε με τον αναβάτη του HRC να κατακτά τον τίτλο τρία ολόκληρα Grand Prix πριν το τέλος της. Στην Ιαπωνία τον αγώνα τον κέρδισε απ' την ώρα που πέρασε τον Lorenzo για την 1η θέση. Στην αρχή δηλαδή.
O λόγος ένας και απλός. Ο Rossi προσπάθησε να τον περάσει, ο Marquez όμως διατήρησε την ψυχραιμία του και όπως είπε και μετά το τέλος του αγώνα, δεν ήθελε αυτή την μάχη, έπρεπε να φύγει. Και το έκανε. Αφού πέρασε μπροστά, έκανε τρεις απίστευτους σε συνέπεια γύρους, με απόκλιση μεταξύ τους μόλις 2 χιλιοστά του δευτερολέπτου! Φυσικά, ήταν ταυτόχρονα ο ταχύτερος αναβάτης στην πίστα, με τον Rossi να χάνει 2 και 3 δέκατα στους δύο από αυτούς, στον ένα όντας πίσω απ' τον Lorenzo και τον άλλο όντας πίσω απ' τον Marquez. Στον 3ο γύρο της επέλασης του Marquez, ο Rossi είδε τις όποιες ελπίδες του για πρωτάθλημα να καταρρέουν, με τον ίδιο να πέφτει στη Στροφή 10 του 7ου γύρου.
Ο Marquez δεν χαλάρωσε· αλλά ήξερε ότι ο Lorenzo πίσω του δεν ήταν τόσο δυνατός. Συνέχισε στο ίδιο μοτίβο, περνώντας το φράγμα του 1.46 για πρώτη φορά στον 15ο γύρο, τη στιγμή που ήταν ίδιος ο ρυθμός των Lorenzo – Dovizioso που οδηγούσαν απ' τις θέσεις 2 και 3. Έχοντας κάνει σαφείς τις διαθέσεις του από νωρίς και έχοντας «ρίξει» ως τότε στο Jorge περίπου 4 δευτερόλεπτα, άρχισε να κατεβάζει το ρυθμό του, περιμένοντας το τέλος του αγώνα. Και κάπου εκεί, πεντέμιση γύρους πριν το τέλος, ο Ισπανός της Yamaha τον έκανε τον πιο ευτυχισμένο άνθρωπο στον κόσμο, πέφτοντας και χαρίζοντας του παράλληλα τον τίτλο από τώρα, απομακρύνοντας το όποιο άγχος απ' τις πλάτες του αστεριού της Honda.
Ο Rossi που ήθελε -και έπρεπε- να πιέσει, έκανε αυτό που του είχε απομείνει να κάνει. Να κυνηγήσει δηλαδή τον Marquez, στερώντας του αρχικά την νίκη, πριονίζοντας παράλληλα κάποιους βαθμούς απ' τον μειονέκτημά του στον βαθμολογικό πίνακα. Πίεσε 100% και απ' ό,τι φάνηκε και λίγο παραπάνω για να προσπαθήσει να φτάσει τον μεγάλο του αντίπαλο στην κορυφή. Μπορεί ο Ιταλός να έκανε το λάθος, έπρεπε να πάρει όμως τον ένα και μοναδικό δρόμο που ήταν διαθέσιμος την Κυριακή. Το έκανε σε έναν αγώνα «όλα ή τίποτα» για τον ίδιο, προσπαθώντας να κερδίσει τον Marquez. Δεν τα κατάφερε. Άλλωστε, φέτος, όπως όλα έδειξαν ως τώρα με τον ένα ή τον άλλο τρόπο δεν ήταν η χρονιά του.
Για τον άλλο αναβάτη της Movistar Yamaha, η ευκαιρία ήταν μεγάλη. Αν και τραυματίας απ' το FP3 του Σαββάτου, πήρε λίγες ώρες αργότερα την 3η θέση στο grid για τον Κυριακάτικο αγώνα. Θα έπρεπε να συμμετέχει στον αγώνα με αρκετούς πόνους, με τον ίδιο να οδηγεί σαν να μην έχει τίποτε, παίρνοντας την εκκίνηση του αγώνα και στρίβοντας 1ος! Στη συνέχεια υποχώρησε στην 3η θέση, ανεβαίνοντας 2ος όταν ο Rossi έπεσε, εγκαταλείποντας τον αγώνα. Για τον Jorge τότε, όλα φάνηκαν να τον ευνοούν, αφού με τον Ιταλό εκτός, είχε μια τεράστια ευκαιρία ώστε να αρπάξει τη 2η θέση στο βαθμολογικό πίνακα.
Ωστόσο, η τύχη δεν ήταν με το μέρος του αναβάτη της Yamaha. Βασικά, η τύχη γύρισε την πλάτη σε ολόκληρη την εργοστασιακή ομάδα των μπλε, μιας και μετά την πτώση του Rossi, σειρά είχε η πτώση του Lorenzo στον 20ο γύρο, με μόλις πέντε γύρους και κάτι μέτρα να απομένουν. Ο Lorenzo έπεσε από μπροστινό, δηλώνοντας μετά το τέλος του αγώνα ότι πίεσε παραπάνω απ' όσο θα έπρεπε στη συγκεκριμένη στροφή. Γιατί πίεσε τόσο, μόνο ο ίδιος ξέρει. Γιατί μπορεί ο Dovizioso πίσω του να τον είχε φτάσει αρκετά (περίπου 4 δέκατα πριν την πτώση του Ισπανού), όμως και να τον πέρναγε ο Ιταλός (που θα τον πέρναγε), πάλι ο Jorge θα ανέβαινε στη 2η θέση της βαθμολογίας, ισοβαθμώντας με τον teammate του.
Όσο για τον Andrea Dovizioso, δεν υπάρχουν λόγια. Δεν μπλέχτηκε πουθενά, οδήγησε στρωτά, επαναφέρωντας την Ιταλίδα του στο Ιαπωνικό βάθρο, έπειτα από 6 χρόνια αποτυχημένων προσπαθειών για τους «κόκκινους». Ο Ιταλός πέτυχε με αυτή του την επίδοση το τέταρτο φετινό του βάθρο, ενώ σχεδόν σίγουρα θα λέγαμε ότι και ο Lorenzo να μην έπεφτε, ο Dovi πάλι θα τερμάτιζε στην 2η θέση. Εξάλλου, τον πλησίαζε, έχοντας καλύτερο ρυθμό και λόγω των πόνων του Ισπανού, μια ενδεχόμενη μάχη μεταξύ των δύο το πιθανότερο θα είναι να κατέληγε υπέρ του Ιταλού. Σε μια πίστα με δυνατές επιταχύνσεις, η Desmosedici του ευνοήθηκε, δίνοντάς του την ευχέρεια ώστε να παλέψει για ένα καλό αποτέλεσμα. Και όπως μας έχει αποδείξει και στο παρελθόν ο Dovizioso, όταν η μοτοσυκλέτα του βολεύεται σε μια πίστα, το καλό αποτέλεσμα μπορεί να θεωρείται δεδομένο.
Για την εργοστασιακή ομάδα της Suzuki, όλα πήγαν εξαιρετικά, με τους δύο αναβάτες του Ιάπωνα κατασκευαστή να τερματίζουν στις θέσεις 3 και 4. Τρομερός ο Aleix Espargaro που κυνήγησε το 1ο του φετινό βάθρο, είχε την ¨ατυχία¨ όμως να έχει ένα πολύ μεγάλο ταλέντο απέναντί του για αντίπαλο, που φυσικά δεν είναι άλλος απ' τον Maverick Vinales. Οι δύο Ισπανοί βρέθηκαν να μάχονται στα τελευταία στάδια του αγώνα, με τον νεαρό Maverick όμως να επικρατεί. Ο "μικρός" απέδειξε για άλλη μια φορά το πόσο μεγάλος οδηγός είναι, βάζοντας τον Aleix στη θέση του, δείχνοντας του ποιος "κάνει κουμάντο" στην ομάδα.
Πάντως δεν πρέπει να αδικήσουμε τον Aleix Espargaro, ο αγώνας του οποίου ήταν πολύ καλός, χωρίς όμως να μπορεί να καταστρώσει το ίδιο καλά τη στρατηγική του, όπως ο teammate του. Πολύ γρήγορες και οι δύο Suzuki, δείχνουν τα σημαντικά βήματα που έχουν κάνει προς τα εμπρός, ενόψει και της επόμενης, δύσκολης χρονιάς. Και σίγουρα ο Iannone που βλέπει τη μεγάλη δυναμική της GSX-RR, θα τρίβει τα χέρια του παρακολουθώντας τα τρία τελευταία Grand Prix απ' το σπίτι του.
Τέλος, πως θα μπορούσαμε να μην αναφερθούμε και πάλι στην εξαιρετική παρουσία των δύο εργοστασιακών Aprilia, που στα χέρια των Alvaro Bautista και Stefan Βradl, τερμάτισαν και πάλι μέσα στη 10αδα. Ο Bautista μάλιστα έδειξε απίστευτη σταθερότητα και σε διαφορά απ' τον νικητή, μιας και στα δύο τελευταία GP η διαφορά του απ' τον 1ο ήταν στα 23 δευτερόλεπτα! Πολύ μεγάλη βελτίωση και για την Aprilia, που βλέπει τους κόπους των ανθρώπων της να αποδίδουν, βλέποντας τον Bautista να τερματίζει στους πρώτους 10 για 4η συνεχή φορά.
Υ.Γ. Κρίμα για τον Hector Barbera. Ο Ισπανός έχασε μια καλή ευκαιρία με την εργοστασιακή Desmosedici GP του Iannone για κάτι καλό. Έπεσε όντας 8ος, καταστρέφοντας παράλληλα την κατακόκκινη δερμάτινη φόρμα του, που μόλις είχε φτάσει πριν μερικές ώρες στην Ιαπωνία (τις υπόλοιπες μέρες αγωνιζόταν με τα λογότυπα της Avintia). Θα έχει πάντως μια δεύτερη ευκαιρία την ερχόμενη Κυριακή στο Philip Island, καθώς ούτε ο Iannone επιστρέφει, ούτε ο Stoner δέχεται να αγωνιστεί στη θέση του.
Με το πρωτάθλημα να είναι πλέον τελειωμένη υπόθεση, αναμένουμε ακόμη καλύτερο θέαμα ως το τέλος της χρονιάς, με τους αναβάτες να είναι πιο απελευθερωμένοι. Και αν κρίνουμε απ' τα λόγια του Marquez, που ανέφερε σε συνέντευξή του ότι ήρθε η ώρα να επιστρέψει ο παλιός εαυτός του, τότε το πράγμα «μυρίζει μπαρούτι»…
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
