Υπάρχουν στιγμές που ο χρόνος σταματά. Στιγμές που ένα ολόκληρο άθλημα, ένα έθνος, και εκατομμύρια καρδιές παγώνουν. Η 1η Μαΐου του 1994 ήταν μια τέτοια μέρα. Δεν ήταν απλώς μια μαύρη σελίδα για τη Formula 1. Ήταν η ημέρα που ο Ayrton Senna, ένας από τους μεγαλύτερους θρύλους στην ιστορία του μηχανοκίνητου αθλητισμού, άφησε το τιμόνι του και πέρασε στην αιωνιότητα.
Δεν ήταν απλώς ένας οδηγός. Ήταν σύμβολο. Ήταν πίστη, πάθος και ιδιοφυΐα σε τέσσερις τροχούς. Κι όταν έφυγε, δεν χάθηκε μόνο ένας πρωταθλητής. Χάθηκε ένα κομμάτι της ψυχής της F1.
Η πρωτομαγιά ήταν και είναι και θα είναι συνυφασμένη με την ημέρα του εργάτη και τις διαδηλώσεις για να διεκδικήσει τα δικαιώματά του. Για τους φίλους του μηχανοκίνητου αθλητισμού, και δη αυτούς της F1, η 1η Μαΐου θα μείνει για πάντα στις μνήμες τους ως η ημέρα που “έφυγε” ο θεός. Γιατί ως τέτοιο τον λόγιζαν και τον λογίζουν όσες και όσοι έζησαν τον Ayrton Senna, του οποίου το νήμα της ζωής του κόπηκε ακαριαία στην στροφή Tamburello στις 15:17 το μεσημέρι ώρα Ελλάδας, κατά τη διάρκεια του GP του Σαν Μαρίνο.
Το κακό που ήδη ήταν στον… δρόμο προοικονόμησαν αρχικά το τρομακτικό ατύχημα του νεαρού τότε Rubens Barrichello, και ο επίσης άδικος χαμός του Roland Ratzenberger στις κατατακτήριες του Σαββάτου. Για το τι έγινε τότε, πολλά ειπώθηκαν αλλά το συμπέρασμα είναι ένα. Ούτε ο Ratzenberger θα γυρίσει πίσω, ούτε ο Senna. Ήταν δύο βαρύτατες απώλειες όχι μόνο για τον κόσμο της F1, αλλά και αυτόν τον motorsport γενικότερα.
Όσοι έζησαν εκ του σύνεγγυς τον Ayrton Senna τον λόγιζαν και τον λογίζουν ως θεό. Για δεκάδες εκατομμύρια Βραζιλιάνους, ο Ayrton Senna ήταν κάτι παραπάνω από ένας θεός. Ήταν ο άνθρωπος που τους έκανε έστω και για λίγες ώρες να ξεχάσουν όσα προβλήματα τους ταλάνιζαν. Κουβαλούσε στις πλάτες του, ένα ολόκληρο έθνος. Και το έκανε υπερήφανο στα μήκη και τα πλάτη του κόσμου, με τα απίθανα πράγματα που έκανε στις πίστες.
Κι όταν έφτασε η στιγμή για το ύστατο χαίρε, μια ολόκληρη χώρα έκλαιγε. Γιατί δεν έχασε έναν ακόμα άνθρωπο που μετά από λίγο χρονικό διάστημα θα τον ξεχνούσε και άπαντες θα προχωρούσαν στη ζωή τους. Έχασαν έναν “συγγενή” τους. Αυτόν που με έναν μαγικό τρόπο, έμπαινε στις τηλεοράσεις τους, τους έκανε συντροφιά και έκανε τα παιδιά να πηγαίνουν φουσκωμένα από περηφάνεια την Δευτέρα στο σχολείο. Πολλά νεαρά παιδιά, βλέποντας τον να ζωγραφίζει στην πίστα, ήθελαν κι εκείνα να του μοιάσουν έστω και λίγο. Άλλα τα κατάφεραν και έγιναν παγκόσμιοι πρωταθλητές, άλλα όχι.
Όσο βρισκόταν στον πλανήτη γη, αυτά που έκανε ξέφευγαν από τη γήινη πραγματικότητα και δεν μπορούσε κανείς να τον φτάσει. Είχε πιο γρήγορο “επεξεργαστή” από τους υπόλοιπους οδηγούς. Ειδικά όταν έβρεχε, εκεί ήταν άπιαστος. Όπως είχε πει και ο ίδιος κάποτε “Η βροχή, βάζει τα μονοθέσια στο ίδιο επίπεδο. Όχι τους οδηγούς”. Κι αν δει κανείς τι έκανε στο βρεγμένο, θα μείνει πραγματικά με το στόμα ανοιχτό. Όσοι ακόμα δεν το πιστεύουν, ο εξωγήινος πρώτος γύρος στο Donington Park το 1993, θα τους πείσει 100%.
Και όμως, πίσω από το κράνος, πίσω από τη στολή και τις νίκες, υπήρχε ένας άνθρωπος γεμάτος αγωνία, αμφιβολίες, πίστη και πάθος. Ο Ayrton Senna δεν ήταν αλάνθαστος – κι αυτό τον έκανε ανθρώπινο. Έψαχνε το βαθύτερο νόημα της ζωής, μιλούσε για τον Θεό, για το πεπρωμένο, για την αποστολή του. Όσοι έχουν δει τις τελευταίες του συνεντεύξεις, μπορούν να νιώσουν ότι κάτι μέσα του είχε αλλάξει. Σαν να ήξερε, σαν να το ένιωθε. Κι όμως, μπήκε στο μονοθέσιο, όπως πάντα. Χωρίς να υπολογίζει τον φόβο. Γιατί έτσι κάνουν οι ήρωες.
Η απουσία του δεν άφησε κενό μόνο στα grid και τα podium. Άφησε ένα βαθύ αποτύπωμα στην καρδιά του αθλήματος. Ήταν το ξύπνημα για τη Formula 1. Από εκείνο το τριήμερο και μετά, τίποτα δεν ήταν ίδιο. Οι κανονισμοί άλλαξαν, οι πίστες έγιναν ασφαλέστερες, η ίδια η F1 απέκτησε συνείδηση. Κι αυτό το χρωστάμε στον Senna. Γιατί με τον θάνατό του, προστάτευσε –άθελά του– τις ζωές των μελλοντικών οδηγών. Ακόμα κι από την αιωνιότητα, συνέχισε να οδηγεί. Και πάντα, πάντα, θα οδηγεί πρώτος, κάπου εκεί ψηλά.
Με τα αν πράγματι δεν γράφεται ιστορία. Ωστόσο, αν ζούσε η ιστορία θα είχε γραφτεί διαφορετικά. Ίσως να είχε κατακτήσει τον τέταρτο συνεχόμενο τίτλο που τόσο πολύ κυνηγούσε και θα βλέπαμε ομηρικές μάχες με το τότε “αύριο” της F1, τον Michael Schumacher, που έμελλε να γράψει ακόμα μια χρυσή σελίδα στην ιστορία του σπορ.
Όμως θα είναι για πάντα εδώ. Θα ζει μέσα από τη μνήμη μας. Γιατί οι άνθρωποι πεθαίνουν όταν τους ξεχάσεις. Και τον Ayrton Senna… δεν θα τον ξεχάσουμε ποτέ.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
