Είναι να απορεί κανείς με την Formula 1. Άλλοτε ξεχνά πρόσωπα και δεν μας αφήνει καμία ανάμνηση από αυτά, και άλλους τους κάνει αθάνατους στις ψυχές και στα μυαλά εκατομμυρίων ανθρώπων.
Μαντέψτε που ανήκει ο Ayrton Senna.
Όπως και κάθε μεγάλη φυσιογνωμία, έτσι και ο Βραζιλιάνος ήταν και παραμένει ο άνθρωπος που είτε θα αγαπήσεις είτε θα μισήσεις. Με την ίδια ορμή. Και ενδιάμεση κατάσταση δεν υπάρχει.
Το μοναδικό σε αυτόν τον άνθρωπο ήταν πως είχε μια τρομακτική ευφυΐα. Δεν ήταν ποτέ άριστος μηχανικός, δεν έστηνε στο άριστο το μονοθέσιό του (σε αντίθεση με τον teammate του Alain Prost), ούτε επεδείκνυε ιδιαίτερο ζήλο για το τι καιρό έκανε. Απλά έμπαινε στο μονοθέσιο και ήξερε τι έκανε πριν καν το κάνει. Ήταν ο οδηγός που έβλεπε που υπάρχει πρόσφυση στη στροφή, πριν καν μπει σε αυτήν. Το ταλέντο που είχε τον έκανε γεννημένο νικητή.
Πεισματάρης, επίμονος, σχολαστικός, όποτε έμπαινε στο cockpit βρισκόταν σε έναν τελείως δικό του κόσμο. Βυθισμένος στις σκέψεις του, αυτοσυγκεντρωνόταν για να κάνει τον τέλειο γύρο, να αποδόσει τα μέγιστα. Η θέληση που είχε για να νικά και να βρίσκεται πάντα πρώτος ήταν έκδηλη και στις πάμπολλες συνεντεύξεις του. Δήλωνε απερίφραστα και με μεγάλη ειλικρίνεια πως δεν νοείται οδηγός αγώνων να μην θέλει να νικά. Είναι στη φύση κάθε οδηγού τέτοιου επιπέδου, ανεξάρτητα από την ομάδα που βρίσκεται ή τις δυνατότητες που ο ίδιος έχει, να αναζητά μανιωδώς την νίκη. Να ψάχνει το κενό εκεί που δεν υπάρχει.
Αυτό έκανε και ο Senna. Πολλές φορές κατηγορήθηκε και ακόμα κατηγορείται για την επιμονή του, η οποία τω όντι τον οδηγούσε σε ακραίες πλην καθαρά ενστικτώδεις κινήσεις. Όμως, αν δεν είχε το ταπεραμέντο να κάνει τέτοιες παράτολμες κινήσεις (βλ. Suzuka 89′) δεν θα είχε μείνει στην ιστορία του σπορ. Δεν θα μνημονευόταν ακόμα από εκατομμύρια ανθρώπους, απλούς συμπατριώτες του μέχρι και μεγάλους οδηγούς της F1.
Θα ήταν ένας ακόμη πολύ γρήγορος οδηγός. Το να είσαι γρήγορος είναι ένα πράγμα . Να μάχεσαι στο όριο είναι κάτι το εντελώς διαφορετικό.
Ο Βραζιλιάνος ήξερε να μάχεται μέχρι εσχάτης. Δεν παρέδιδε τα όπλα εύκολα-σχεδόν ποτέ δηλαδή-αλλά πάντοτε έδινε το 150% των δυνατοτήτων του ίδιου και το μονοθέσιού του. Ο Murray Walker χαρακτηριστικά ανέφερε πως: «το να φτάσεις τον Senna είναι ένα πράγμα, να τον περάσεις είναι κάτι διαφορετικό.»
Δεν είχε άδικο. Ο Ayrton ήταν μαχητής. Ήξερε να υπερασπίζεται τη θέση του, να πιέζει στο όριο, να μένει αλάνθαστος.
Ωστόσο, λίγοι ξέρουν τον Senna σαν άνθρωπο. Απαιτείται περισσότερη προσπάθεια να διεισδύσεις στα μύχια της ψυχής ενός ατόμου, ακόμα και από εξωγενείς μαρτυρίες.
Ο Ayrton Senna ήταν ένας ήρεμος και ήσυχος άνθρωπος, που νοιαζόταν για τους συνανθρώπους του. Χαρακτηριστική ήταν η πρόθεσή του να ιδρύσει έναν κοινοφελή οργανισμό για τα μη προνομιούχα παιδιά της Βραζιλίας, που παράπαιε και βυθιζόταν στην ένδεια.
Ένας άνθρωπος για τους ανθρώπους, ο Senna με κάθε ευκαιρία έδειχνε την αγάπη του για τους οπαδούς του, για την οικογένειά του, για τη χώρα του και τους πολίτες της. Αν και οικονομικά ευκατάστατος πριν ακόμα μπει στον ακριβοπλήρωτο χώρο της Formula 1, ο ίδιος δεν περιορίστηκε ποτέ στα προσωπικά του έξοδα, αλλά έκανες δωρεές και βοηθούσε με κάθε μέσο τους συμπατριώτες του. Δεν τους ξέχασε ποτέ.
Έπειτα, ουκ ολίγες φορές, ο Senna αναφερόταν στην θεία δύναμη που είχε και θεωρούσε ότι είχε το θεϊκό δικαίωμα να νικά. A God-given right to win, είχε αναφέρει το 2004 ο Murray Walker. Σε πολλές περιπτώσεις, χαρακτηρίστηκε τρελός για τούτες του τις δηλώσεις.
Αυτή ήταν μία προσπάθεια του ίδιου να εξηγήσει την εκπληκτική του ταχύτητα, και καθότι ήταν βαθύτατα πιστός Χριστιανός, είχε αυτήν την πεποίθηση.
Ένα από αυτά ήταν ο Ayrton Senna.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
