Υπήρχε μία περίοδος στην ιστορία της Formula 1 που ο Michael Schumacher βρισκόταν υπό σκληρή αμφισβήτηση όχι μόνο από τα Μέσα, αλλά και από το κοινό. Απλά το Internet δεν ήταν το ίδιο διαδεδομένο με σήμερα.
Βρισκόμαστε στο 1998. Συγκεκριμένα, στα τέλη εκείνης της σεζόν, που βρίσκει τον Mika Hakkinen πρωταθλητή με τη McLaren, και τον Michael Schumacher ηττημένο για τρίτη συνεχόμενη χρονιά.
Εκείνη την περίοδο, ο Schumacher θεωρείται ένας εκ των κορυφαίων οδηγών, και δεν είχε φτάσει καν στο απόγειο της καριέρας του. Έχει δύο τίτλους με την Benetton, έχει αγγίξει τους 500 βαθμούς (πράγμα αξιοσημείωτο για τα δεδομένα της εποχής), αλλά του έλειπε αυτό που λείπει και σήμερα στον Sebastian Vettel: ο τίτλος με τη Ferrari.
Κι αν μπορεί κανείς να καταλάβει γιατί ο ‘Schumi’ δεν ήταν σε θέση να διεκδικήσει με αξιώσεις τον τίτλο του 1996, το 1997 και το 1998, η Scuderia είχε τα φόντα να πετύχει τον στόχο της – για τον οποίον είχε επενδύσει τόσο χρηματικά, όσο και ψυχικά, επί μία 20ετία.
Ο διεθνής Τύπος επέκρινε με κάθε ευκαιρία τόσο την ομάδα, όσο και τις πρακτικές που ακολουθούσε ο Schumacher σε αρκετές των περιπτώσεων, ειδικά μετά το συμβάν στη Χερέθ το ’97.
Υπήρχαν κείμενα όπως αυτό που έβαζαν στο τραπέζι το εν λόγω ζήτημα και οι συντάκτες τους θεωρούσαν πως ο -τότε- 29χρονος Γερμανός είναι κοντά στην αποτυχία, παρά τα πρότερα επιτεύγματά του.
Ο επίλογος του συγκεκριμένου πονήματος βάζει τα πράγματα υπό ένα πιο σωστό πρίσμα, βέβαια, λέγοντας πως ο Schumacher είναι ένας συνεχώς εξελισσόμενος οδηγός, που βελτιώνεται χρόνο με τον χρόνο, αλλά ακόμα ψέγουν τόσο τον ίδιο, όσο και το Μαρανέλο, για την αδυναμία τους να πάρουν έναν τίτλο μαζί.
Το 2003, κι αφού ο Schumacher είναι ήδη 5 φορές πρωταθλητής, στο πάνθεον της F1, η Ferrari μοιάζει να βρίσκεται ένα βήμα πίσω από τον ανταγωνσμό, με τις McLaren και Williams να έχουν ανακτήσει το χαμένο έδαφος των περασμένων ετών και να διεκδικούν με αξιώσεις τον τίτλο.
Και πάλι, η κατακραυγή του κοινού ήταν τρομακτικά δυσανάλογη των επιτυχιών της ομάδας και του οδηγού, ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που πίστευαν πως ο Schumi δεν είχε καν θέση πλέον στο σπορ, θεωρώντας τον… συνταξιούχο. Αποκορύφωμα, βέβαια, ήταν το τετακέ του στη Βραζιλία και το πώς έχασε τη νίκη εκεί, σε αυτό που ήταν η μόλις πρώτη του εγκατάλειψη μετά το Γερμανικό GP του 2001.
Ακόμα κι έτσι, ο κόσμος δεν μπορούσε να δεχτεί την ήττα, και τα παράπονα γιγαντώνονταν.
Σας θυμίζει κάτι;
Ο Sebastian Vettel διανύει αυτή τη στιγμή ίσως την χειρότερη φάση της καριέρας του – μίας καριέρας που μετρά 4 τίτλους και 55 νίκες. Όχι άσχημα για έναν οδηγό που έχει χαρακτηριστεί ως και «άχρηστος» από τα… λαϊκά δικαστήρια των απανταχού tifosi.
Είναι δεδομένο πως, μετά από 4 σεζόν και δύο αποτυχημένες προσπάθειες για το πρωτάθλημα, η μεμψιμοιρία και η κατήφεια θα έχουν φωλιάσει στις καρδιές των παθιασμένων φίλων της ομάδας, και στην κοινή γνώμη θα έχει δημιουργηθεί η εικόνα πως ο άλλοτε κυρίαρχος οδηγός της F1, έχει χάσει (ή δεν είχε ποτέ) την ψυχραιμία και το καθαρό μυαλό που χρειάζεται για να φτάσει στην επίτευξη ενός τόσο μεγάλου στόχου.
Αλλά, όπως και στην περίπτωση του Schumacher, έτσι και στην περίπτωση του Vettel, η υπερβολή μεγεθύνει την πραγματική διάσταση των πραγμάτων, σε βαθμό που δημιουργείται μία τρομερά θολή εικόνα του τι έχει συμβεί και του τι μπορεί να έχει συμβεί. Μπλέκεται η πραγματικότητα του τετακέ στη Μόντσα με το αν και κατά πόσο αυτό προήλθε από στιγμιαίο λάθος του ή από κακή ψυχολογία.
Το μοναδικό που ξεχωρίζει (προς ώρας) τους δύο Γερμανούς είναι η αντιμετώπιση από την ίδια την ομάδα.
Στο επίσημο podcast της F1, ο πρώην πρόεδρος της Ferrari, Luca di Montezemolo, μίλησε προς το τέλος και για τον Vettel.
Όταν ο Tom Clarkson τον ρώτησε γιατί αυτός και η ομάδα έχουν χάσει κατ’αυτόν τον τρόπο δύο τίτλους, ο ίδιος έδωσε έμφαση στην δημόσια στήριξη της διοίκησης προς τον οδηγό της:
«Πρέπει να του δοθεί η εικόνα πως όλη η ομάδα είναι μαζί του. Η αίσθησή μου απ’ ‘έξω είναι αυτή, αν και μπορεί να είμαι λάθος.»
Και για το τι θα έκανε ο ίδιος, απάντησε:
«Θα ήθελα να μάθω τι χρειάζεται, τι δεν του αρέσει, τι πιστεύει πως χρειάζεται για να είναι σε καλύτερη κατάσταση. Έπειτα, θα του ζητούσα να είναι πιο κοντά στην ομάδα, και να νιώθει άνετα να έρχεται σπίτι μου, να μιλάμε. Τρίτον, θα ζητούσα από τον επικεφαλής της ομάδας να τον στηρίζει δημόσια, γιατί, όταν κάποιες φορές ακούω πως υπάρχει κριτική από την ομάδα, το θεωρώ μεγάλο λάθος. Στο Μαρανέλο, πρέπει να μιλάς. Αλλά γενικά, κερδίζουμε και χάνουμε όλοι μαζί.»
Αυτή είναι μία λογική που, αν και δεν μπορεί να εφαρμοστεί σε κάθε ομάδα του grid, έχει μία βάση για τη Ferrari και για το εστί Ferrari.
Η πραγματικότητα είναι πως ο Sebastian Vettel έχει κάνει πολλά προσωπικά λάθη. Αλλά, λάθη έκανε και ο Schumacher, ο Lauda, και κάθε μεγάλος οδηγός που πέρασε ή όχι από τη Scuderia.
Η ιστορία επαναλαμβάνεται συνεχώς, απλά σήμερα, η δύναμη του Διαδικτύου δίνει τη δυνατότητα σε αυτές τις φωνές να ακούγονται περισσότερο. Αυτό που κάποτε ήταν συζήτηση μεταξύ φίλων, έχει γίνει tweet λίγο μετά τον αγώνα.
Στο τέλος, όμως, μιλά η πίστα, και η κριτική που κάποτε δέχτηκε ο Hamilton (στα χρόνια μετά τον πρώτο του τίτλο) τη μετέτρεψε σε δύναμη, και έγινε ένας εκ των κορυφαίων οδηγών, ειδεμή ο κορυφαίος αυτής της γενιάς.
Τίποτα δεν κρίνεται τόσο γρήγορα και απλά.
Ακολουθήστε μας στα Twitter, Instagram, Youtube, Discord και Spotify
